SOLANKI
Przyroda
„Nowa Fregata” znajduje się w strefie B kompleksu uzdrowiskowego Inowrocławia („Solanki”), noszącego pierwotnie nazwę „Inowrocław Zdrój”, który obejmuje park Solankowy o powierzchni 85 ha oraz tzw. dzielnicę uzdrowiskową, gdzie zlokalizowane są sanatoria, hotele i wille wypoczynkowe.
Zielona oaza Solanek to wszechogarniające drzewostany wielu gatunków drzew, w które w okresie letnim wkomponowane są kolorowe dywany kwiatowe. W parku można skorzystać z pijalni wód, gdzie serwowane są miejscowe wody mineralne, oddać się spacerom, uprawianiu Nordic Walking, jeździe na rowerze i rolkach. Dopełnieniem są relaksujące strefy pełne kwiatów, jak Ogrody Zapachowe i Papieskie.
Obszar ten to prawdziwe płuca Inowrocławia, z których dobrodziejstw kuracjusze korzystali już od lat 70-tych XIX. W 2016 roku Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) wykazała, że Inowrocław jest miastem o najczystszym powietrzu w Polsce.
Tężnie
Sercem Parku Solankowego są prozdrowotne tężnie solankowe. Mikroklimat, który wytwarza się dzięki tężni, zbliżony jest do klimatu nadmorskiego, służy profilaktyce i wspomaga leczenie schorzeń górnych dróg oddechowych, chorób tarczycy, schorzeń alergicznych skóry, obniża poziom ciśnienia tętniczego. Inowrocławska tężnia wyróżnia się oryginalnością konstrukcji (ma kształt dwóch połączonych ze sobą wieloboków), mierzy 9 metrów wysokości i ponad 300 metrów długości.
Tężnie Solankowe w Inowrocławiu zostały uznane za jeden z 7 Nowych Cudów Polski 2014 ogłoszonych przez National Geographic. Co ciekawe archeolodzy odkryli, że już w okresie rzymskim (II-IV wiek) na terenie obecnego Inowrocławia zastosowano budowle przypominające współczesne tężnie, co czyni je najstarszymi tężniami solankowymi w Europie, a być może nawet w świecie.
HISTORIA
Willa „Nina”
Modernistyczna willa „Nina”, bo taką nazwę nosił pierwotnie budynek przy ul. Daszyńskiego 6, powstawała w latach 1933-1935. Jej pierwszym właścicielem był Edwin Schwersenz, właściciel „Cegielni Parowej Michałowo”. W kwietniu 1933 roku wystąpił z wnioskiem o pozwolenie na zbudowanie przy ulicy Bratniej 69 (obecnie Daszyńskiego 6) willi „Nina”, której projekt budowlany wykonał inowrocławski architekt Franciszek Dźwikowski. Prace budowlane rozpoczęły się 1 czerwca 1933 roku, a w październiku nastąpił odbiór stanu surowego. Z powodu kłopotów finansowych właściciela dalsze prace wykończeniowe postępowały bardzo powoli. Na początku 1935 roku nieruchomość została przejęta przez władze miejskie i następnie odsprzedana Komunalnej Kasie Oszczędności miasta Inowrocławia. Po wykonaniu prac wykończeniowych, w listopadzie 1935 roku, uzyskano zgodę na użytkowanie obiektu.
Sanatorium „Fregata”
Przez krótki okres budynek funkcjonował pod nazwą „Pensjonat Bajka”. W latach 70-tych w budynku mieścił się Gastrologiczny Szpital Uzdrowiskowy nr 2 oraz Ośrodek Naukowo-Badawczy Gastroenterologiczny Akademii Medycznej w Inowrocławiu. Następnie wybudowano łącznik z obiektem zlokalizowanym na sąsiedniej działce i tak z połączonych budynków powstało Sanatorium „Fregata” należące do Polskich Linii Oceanicznych. Na ścianie zewnętrznej łącznika znalazło się charakterystyczne sgraffito przedstawiające fregatę z rozwiniętymi żaglami. Jego autorem jest znany i ceniony inowrocławski artysta plastyk Marian Kokoszyński. W latach 90. PLO mocno podupadło, co zaowocowało restrukturyzacją firmy. Prawdopodobnie wówczas nieruchomość została sprzedana prywatnemu właścicielowi, który nie użytkował obiektu, co doprowadziło do jego znacznego zniszczenia i dewastacji.